50 LAT KLUBU - KLUB GÓRSKI PROBLEM

Ponieważ wszyscy chcieli, aby to nasze spotkanie było trzydniówką, więc miało ono miejsce w dniach 13 - 15 września roku pamiętnego, bo 2019. Gwoli kronikarskiej rzetelności podaję, że w Jubileuszu wzięło udział 70 osób, w tym 53 członków Klubu, kilku honorowych gości i VIP-ów incognito. Biorąc pod uwagę płciowość uczestników, to kobitek było 30 sztuk. Z parkingu radośnie ciągnęliśmy swoje walizy na kółkach w dół po trotuarze, ku krainie radości, szczęśliwości i pełnego relaksu. Na przód peletonu wysforowali się Lodzia z Józusiem, chcąc zająć najlepsze miejsce w recepcji, chłe, chłe. I tu spotkała wszystkich "przykra" niespodzianka, gdyż przydział kwater i kojców był już wcześniej zaplanowany wg  unijnych wymogów BHP i P.POŻ. oraz planu Zarządu Klubu, na zalecenie kierownictwa obiektu.

Po rozbabraniu swoich szykownych toalet /damy/ i szpejów /chłopcy/, pobieżnym zapoznaniu się z terenem, florą, fauną i drogami ucieczkowymi, udaliśmy się do hotelowej restauracji na przepyszną kolacyjkę, będącą  formą stołu szwajcarskiego czy słoweńskiego, jakoś takiego. Czegóż tam nie było? I zestaw wędlin, kiełbas, w tym parówki cielęco-wieprzowe i biała na gorąco, imponujący wybór serów białych, żółtych, dojrzewających i pleśniowych, twarożków, wielki bukiet warzyw i owoców, nabiał w szerokim asortymencie, różnorakie pieczywko i ciast trzy gatunki. Wszystko smaczne, świeże i apetycznie wyglądające. I można było chapać skolko ugodno. Poniżej moja kompozycja. Przyznacie, że to poezja. Feeria barw, smaków i zapachów. Ślinotok był na porządku dziennym.

Większość z nas nie widziała w życiu takiego żarcia, które godne było samego Mariotta czy Trumpa. Spoko można było podchodzić i dwa, trzy razy po dokładkę. W tym względzie czuliśmy się dowartościowani. Raj dla naszych gąb, ocząt i kinoli, chłe, chłe. Inna sprawa to to, że ludzie po 60-tce obżerali się /oczywiście tylko niektórzy/ jakby byli trzydziesto-

letnimi strongmenami przed biciem rekordu świata w dźwiganiu kół traktorowych. Tylnich kół. Rapaholin, ranigast i takie tam stoperany miały wzięcie.

Po kolacyjce zebraliśmy się syci i napici na watrze, ale bez ognia, ze względu na dużą ilość łatwopalnych mebli. Wspominaliśmy, śpiewaliśmy i cieszyliśmy się spotkaniem, z niektórymi po latach. Nasze bungallowy były wspaniałe. Przede wszystkim nie trzeba było wchodzić do nich po żadnych schodach. Lodówka, czajnik, pełny ale nie przepełniony węzeł WC, TV SAT, radio, gorąca woda i kominki elektryczne dawały poczucie luksusu i pełnej wygody. Uzupełnieniem wyposażenia były rokokowe, metalowe łóżka, biurko, stół, krzesełka i biała szafa. Piszący te słowa zajmował tzw "ćeśke jebadlo", z czarnej skóry /na foto po lewej/. Niektóre pokoje mialy nawet jakucci i pneumatyczne łóżka.

Spanie moje na tym  bydlęciu było bardzo mobilne, bo tapicerska skóra była cholernie śliska, wręcz slizga! Każde kaszlnięcie czy bączek powodował odrzut i przesunięcie się ciała śpiącego nań o 10cm, razem z muślinowym prześcieradłem i adamaszkową pościelą. Józuś i Jasiek nie mieli tego problemu, chociaż chrapali tęgo. Taką to miałem noc...w mordę!

Obudziłem się bez prześcieradła i bez kołderki. wszystko zjechało na parkiet...w mordę jeża.

Zgodnie z planem, wieczorkiem utworzyły się grupy zainteresowań. Na tarasie przed apartamentami odbywały się całonocne dyskusje na tematy najwyższej wagi i zwykłe przekomarzanki, przy śpiewie i napojach dozwolonych od 18 lat. Ale delikatnie degustowano te wspaniałości produkcji bimbrowników państwowych i leśnych, bezakcyzowych. Było sielsko. Wiesiu jakieś dumeczki-smuteczki nucił, trącając struny zgrabiałymi paluszkami, bo ziąb ciągnął od jeziora paskudny. Zbyczek wczytywał się przy lampce smartfona w zaległą lekturę " Przygód Tomka Sawyera", natomiast Agatka z Edziem zgłębiali problem, jaki ma wpływ zorza polarna na życie seksualne pingwinów. Ogólnie - towarzystwo z najwyższej półki kulturalnej. Podsłuchując, wręcz bezczelnie słuchając czułem, że odchamiam się i - chłepcąc wiedzę od tak znamienitych ludzi - staję sie choć deczko mądrzejszy i yntelygentniejszy. W każdym razie tak mi się wydawało. W domu robię za ćwoka. Jakaż metamorfora. Jak wrócę do domu to żona mnie nie pozna, taki będę ę, ą i fiu-fiu.

Godzina 3:00 była wyznaczoną godziną bezwzględnego capstrzyka czy -jak kto woli- capstrzyku. Wszyscy "pogalopowali" na swoje łoża. Niektórzy bez mycia, chłe, chłe.

Sobota - 14 września, godz.6:00

A raniutko, gdzieś tak około 6-tej, odgwizdałem pobutkie, za co niektórzy chcieli mnie zlinczować i ukamienować, jak św. Szczepana. Nie mogli, bo na podorędziu nie było żadnych -na moje szczęście- kamieni ani cegłówek. Poranek był nad zalewem przecudny i liryczny. Nocne opary snuły się leniwie nad wodą, nadbrzeżne trzciny i trawy srebrzyły się kropelkami rosy. Gdzieniegdzie wyskakująca nad toń rybka tworzyła rozchodzące się kręgi, burzące lustrzaną taflę wody. Krajobraz malowany wszelakimi odcieniami zieleni, brązu i błękitu. Na niebie tworzyła się różowa poświata, znak wschodzącego słońca. Wszystko jeszcze spało, była niesamowita cisza i spokój. Nic nie zapowiadało  tak dynamicznego dnia, jakim miała być sobota. TA SOBOTA! Ja, starym, dobrym, świeckim zwyczajem, po golonku i ablucji całego swojego wysportowanego ciała, zasiadłem na werandzie z kufelkiem zimnego browarka i wspaniałym, wonnym, mentolowym ślugiem w ryjku. Na czczo. Żebyście nie myśleli, że jestem jakimś ochlajem, obszczyjmurkiem, wyjaśniam. Taki styl rozpoczynania dnia uprawiam tylko na wyjazdach plenerowych. I niech tak zostanie do kresu zdrowia moich trzewi. Przyjrzyjcie się temu zdjęciu. Czyż nie jest rajsko ? Tylko siąść, rozłożyć sztalugi i malować, malować, malować. Oczywiście zwilżając co kwadrans usta zimną piwonią. Ech... jeszcze raz w życiu chciałbym ujrzeć ten widok, przeżyć takie chwile i wtedy to już mógłbym być dead. 

Na poranną zaprawę stawili sie tylko Edziu Pawłów, Jurek Weiss i Zbyniu Tutaj. Reszta mocno tonęła w sennym niebycie. Ja nadawałem chłopakom tempo, siedząc przy stoliku z nieodłącznymi atrybutami trenera, chłe, chłe.

Śniadanko - godz.8:00.  Nie będę w szczegółach opisywał tego menu, bo musiałbym zająć Wam ponad godzinkę. Wspomnę tylko wybiórczo o jajcętach. Jak w Mariottcie były w czterech odsłonach. Clasik, czyli na twardo w skorupkach, sadzone na masełku /na foto w pierwszej kuwecie/, następnie jako wariacje kucharki czyli bryzgana jajecznica, oraz jako sałatka jajeczno warzywna. Wybór jarzyn też był imponujący. No powiedzcie sami, gdzie Wam na śniadanie podano pomidorki, ogóreczki surowe, sałaty: masłową, rzymską, rukolę, oliwki, ogórcy małosolne i paprykę? Wszystko misternie ułożone na półmiskach, zdobione natką pietruszki i listkami bazylii. Tadziu i Mareczek chyba nie dowidzieli wszystkich tych wspaniałości stołu, bo wybrali smutne, chociaż gorące parówki w osłonkach, jakieś masełko, plasterek pomidorka i dżemik truskawkowy. Do tego buła pszenna. Przede mną był dzień ostrego zapierdzielania, czyli orki dla dobra i radości ogółu, więc nawaliłem sobie na wielki talerz furę urozmaiconego pokarmu, wzorowo zbilansowanego pod względem kaloryczności oraz zawartości składników odżywczych dla mojego przezacnego organizmu. Trawię wszystko /jeszcze/ więc mogłem dobierać sobie kompozycje, które większość koleżeństwa  by odcierpiała galopującą biegunką lub zaparciem się o drzwi etc, chłe, chłe. Ogólnie było bardzo smacznie i do syta. W tym miejscu pochwalę kuchnię "Wodniaka". Profesjonaliści w najlepszym wydaniu. Co miało być gorące, znajdowało się w kuwetach w gorącej kąpieli wodnej. Co miało być zimne, było zimne. Do tego bojlery z wrzątkem i duży wybór herbat, naparów ziołowych i kawuś. Mleczko do zabielenia, cukier do posłodzenia, cytrynka żółta i limonka. Sztućce, talerze oraz obrusy czyste, bielutkie, jak po Vizirze z reklamy Haisera w TV, chłe, chłe. I nic nie było przesolone czy przepieprzone.

Po takim wspaniałym śniadanku, przyswojeniu odpowiedniej ilości protein i węglowodorów /czy węglowodanów/, nie było czasu na spokojne trawienie w błogim, leniwym polegiwaniu. O nie! Chociaż nie było to niektórym w smak, musieliśmy uzbroić się w kijki i stawić na plaży. Kasia Snowyda przeprowadziła instruktaż z zakresu posługiwania się tym sprzętem, omówiła dobrodziejstwa płynące z uprawiania nordic walking i przeprowadziła realne ćwiczenia. Och, były piekielnie mordercze. Sama rozgrzewka dała wielu mocno w d**upę, ale trzeba było wszystkie "piruety" wykonywać sumiennie, jeżeli chciało się coś z tego szkolenia skorzystać. Ja, chociaż chodzę z kijami już 50 lat, poznałem kilka ciekawych "myków" tego sportu dla zdrowia. 

Zgrzani i spoceni jak wieprze po maratonie, nie mieliśmy czasu na jakikolwiek relaks rozluźniający, o nie! Musieliśmy pogalopować na następne szkolenie, przeprowadzone przez Jasia Dudarowskiego. Tematem wykładu było bezpieczne poruszanie się w górach z zastosowaniem podstawowego sprzętu asekuracyjnego. Pogadanka przypomniała nam, a wielu nauczyła, jak zdradliwe i niebezpieczne mogą być nawet małe górki, pagórki. Oprócz konieczności posiadania odpowiedniego ekwipunku, trzeba zwracać pilną uwagę na zjawiska pogodowe, tak zmienne zwłaszcza w górach, na przeszkody terenowe i przestrzegać przepisów w danym terenie górskim. Słuchacze robili notatki, nagrywali lekcję smartfonami i rozgrzewali swoje przystawki / czy przyssawki/ mózgowe do czerwoności. W zaawansowanym wieku /czyli 50+++/ coraz trudniej przyswajać i zapamiętywać podawaną wiedzę, chłe, chłe. Janek to wysokiej klasy profesjonalista górski, więc szkolenie miało charakter akademickiego wykładu na Cambridge lub UJ.

O godzinie 11:00 duża grupa wyruszyła szlakiem na Zamek Grodno.

W czasie, kiedy grupa pościgowa Problemu zmagała się z wytyczaniem azymutu, z wertepami i karkołomnym podejściem pod mury zamku, trzech bardzo zasłużonych dla Klubu i PTTK-u lubińskiego przezacnych matuzalemów, siedziało na tarasie "Marii Antoniny" popijając gorące cappucino NS /no sugar/. Grzejąc swoje -nadwątlone dziesięcioleciami intensywnej działalności na niwie turystycznej- gnaty, rozprawiali o czasach zamierzchłych, obecnej sytuacji ruchu petetekowskiego oraz o zmianach klimatycznych. Jak źle pójdzie - stwierdzili trójgłośnie - to na Grodno niebawem będziemy dreptać szlakiem wśród baobabów i kaktusów. Byłem mile zaskoczony wspaniałą kondycją Lechosława, Tadeusza i Edwarda. Niestety, Oni także ulegli jakiejś dzikiej modzie i wszyscy fryzury zrobili sobie w kolorze srebrzysta biel. Takie czasy. I ta damska kawka. Żadnej sety i galarety z mechatych, świńskich raciczek, jakie to serwowano w knajpach za czasow PRL-u. Przypomniało mi się, że wówczas, w knajpie, obowiązkowo trzeba było zamówić do sety sałatkie warzywną albo śledziową. Młodzieży ! Tak było, zapytajcie łoćców i matul, nic nie koloratkuję, chłe, chłe. I tak to, ci trzej Panowie - wszyscy odznaczeni srebrnymi medalami za wybitne zasługi dla Klubu Górskiego Problem- grzali się we wrześniowym słoneczku, ciesząc się spotkaniem po latach. A starość przeszła obok. Nie zauważyli jej...

Ale wróćmy do ekspedycji górskiej.

Ranny opatrzony, stan zadowalający i stabilny, więc po takim wyrypie i przeżyciach trzeba było koniecznie uzupełnić kalorie i elektrolity. W grillowni pod strzechą serwowano karkóweczki, niezidentyfikowane kiełbaski i kaszaneczki na gorąco, oczywiście z rusztu. Musztardka i keczupik. Clou przekąsek miały być: chleb wiejski z pieca opalanego drewnem, chłopski smalcyk "od baby" i ogóreczki małosolne. Taki standardowy, pyszniasty, wiejski specyjoł. Zbyniu przesadnie grubaśno smarował kromy skwarami, Jurek zaś grzebał w kromkach, wybierając największe. Uleczka też próbowała cóś tam dziubnąć. Miało być przepyśniasto, klasyka polskowiejska, a wyjszło...mhm...

Jako właściciel oraz główny i jedyny laborant f-my K.U.T.A.S. muszę autorytatywnie stwierdzić, że poniżej przedstawione przekąski nie spełniły moich nadziei. Chleb, wypieczony na specjalne zamowienie /chyba kilka dni wcześniej/ miał skórę tak twardą, jak twarda jest zelówa sapożka ruskowo sołdata. Miąższ był bez smaku i wyrazu, lekko gnieciuchowaty. Ogórki powinny mieć nazwę bezsolne i bezsmakowe. Były jakby wymoczone w wodzie z jeziora, nie przypominały tych standardowych małosolnych, pachnących przyprawami, koprem, czosnkiem, chrzanowymi liśćmi., gorczycą. Smalczyk też d**upy nie urywał. Ludzie to wszystko rwali i chwalili,  bo byli zgłodniali jak hieny w czasie suszy na sawannie Serengetti. Najlepsze w tym wszystkim były kaszaneczki w sreberku, coby się nie roztetrały na gorących rusztach. Był też naprawdę dobry żureczek kłodzki. Nastrój mój, zdołowany takimi niesmacznościami, poprawiłem -jak zawsze- zimnym,  dobrym "tyskim" z pianuchną na dwa paluchy kowala. Browarek po 7 złociszów, więc mocno nadszarpnąłem swoje zaskórniaki, uskrobane cichcem przed Elżunią, czyli moją osobistą, ukochaną żoną z pierwszego małżeństwa. Tak słodko piszę, żeby nie mieć w domu scen dantejskich i wystawionych walizek za drzwiami, chłe, chłe. Ale dosyć tej prywaty i obnażania.

Kiedy tak wszyscy rozszarpywali "toto" jadło, rozpoczął się dwugodzinny koncert "Asocjacji Starych Łosi". Od razu poznać było można, że sroce spod ogona łune Łosie nie wypizgły. Miesiące wspólnych prób dały oczekiwany wynik. Wspaniałe zgranie, współbrzmienie instrumentów, rytm i śpiew dały słuchaczom prawdziwą wyżerkę duchową. Przy wykonaniu czastuszek, żałośnych, ukraińskich, ansambl łoszaków wzmocnili Wiesiu - gitara, śpiew, oraz Halik - akordeon miechowy Hohnera, śpiew. Większość artystów dysponowała sznapsbarytonami koloraturowymi, a więc idealnie pasującymi do rodzaju wykonywanych piosenek. A wszystko na tle banerka 50-lecia Klubu. Naszego Klubu! Projekt - Heniuś, wykonanie - Halik. To tak dla ścisłości reporterskiej.

Koncert ubogaciły /jak mawia xionc dobrodziej/ swoim śpiewem dwie synogarlice, ledwie wyrosłe małolaty, Jola i Dorotka. Jedna sypała prześlicznymi perełkami dźwięków z ukulele, druga bezbłędnie wykonała piosenki paryskiego Placu Pigalle. Ludziska przechodzący dreptakiem /czy deptakiem/ zatrzymywali się i cmokali z podziwem rozdziawiając gęby. Pytali mnie, kto to gra tak piknie? Wciskałem im niesamowity kit i mówiłem, że to Polonia z kanadyjskiej Manitoby, na gościnnych występach incognito w ojczyźnie swych łojców i dziadów. Ludziska robiły gały jak szklanki, chłe, chłe. Koncert uważam za bardzo udany, chociaż -jak na mój eksplozyjny, chorobliwie impulsywny temperament- "troszku" zbyt zaduszkowy. Wolę  muzykę z wervą, przytupem, prisiudem i takie łojra-łojra-dziś-dziś-siup-dup ! Albo klasykę symfoniczną i kameralną. Tylko heavy metalu nie znoszę. Ooo, i rapu też nie.

Ta wzruszająca, ludowa muzyka o człowieczym losie, opiewająca miłość, ból, cierpienie, łzy, utratę kogoś, tęsknotę za kimś, do głębi trzewi poruszała Frączków i Tutajków. Innych zresztą też. W zamyśleniu przeżywali oni słowa piosnek jakże prawdziwych, życiowych, przywołujących wspomnienie dawnych, bidnych czasów szarzyzny i niepewności jutra...ech. To były wzniosłe i bardzo osobiste chwile. Dzięki naszym kochanym, - liniejącym już, niestety- Łosiom. A kule nad okopami świstały...

Ale oprócz strawy duchowej, nasze organizmy zaczęły domagać się zaspokojenia przyziemnych potrzeb, takich jak wypełnienie kałdunów treściwym żarełkiem. Fotek nie będę tu z tej "ceremonii" zamieszczał, bo nie chciałbym urazić godności niektórych, obżerających się ponad wszelkie poczucie przyzwoitości. Te chrząkania, mlaskania, siorbania, te policzki wypchane jadłem jak u chomika, pospieszne wiosłowanie łyżkami co chwilę brzęczącymi o dno talerzy. A było smacznie i wystawnie. Do syta i przesyta /-tu/. Często coś przekręcam, zeby było do rymu albo po prostu dla jaj.

Po otarciu gąb w obrus i nawleczeniu na się wyjściowych przyodziewków, cała nasza ferajna zebrała się na części imprezy jak najbardziej podniosłej, głównej, oficjalnie fetującej pięćdziesięciolecie Klubu Górskiego PROBLEM. 

Część oficjalną otworzył, nie kto inny, jak sam Pan Prezes Naczelny - Jasiek Augustyn. Pozwalam sobie tu na "spieszczenie" imienia Jan, bo chyba ze względu na wieloletnią zażyłość i nadawanie na podobnej fali, będzie mi to przez Niego wybaczone. A więc Jasiu miał piękną przemowę, widać, że wytrenowaną kilkumiesięcznymi próbami. Pięknie opowiadał o początkach Klubu, o Baszcie - naszej bazie i jednocześnie miejscu spotkań, zabaw sylwestrowych i - używając nomenklatury wojskowej - sztabie opracowywania różnych projektów turystyki kwalifikowanej, górskiej.  Dalej Jasiek mówił -lekko łamiącym się głosem ze wzruszenia- o wielu latach wypraw w najwyższe góry świata na wielu kontynentach, o eksploracji jaskiń, o zlotach, złazach, zgrupowaniach, rajdach krajowych i spotkaniach w Strużnicy. Dla nieznających historii Klubu, ta mała lepianka z 1926 roku, stojąca nad Potokiem  Strużnickim w zabitej dechami pipidówce, do której w początkach lat siedemdziesiątych można było dotrzeć tylko furmanką lub na własnych giczałach, jest może starocią nie wartą wspomnienia. Jednak tu się oni bardzo by pomylili. Stróżnicka Chata obrosła historią, legendą i mistycyzmem. Wiele dziesięcioleci w NIEJ przeżywaliśmy czasy złe i dobre. W NIEJ szukaliśmy ucieczki od drylu reżymu komunistycznego, szarości dni powszednich, pracy pod ziemią czy w ciągu technologicznym przeróbki rudy. Albo w laborce ZBiD-u. Tutaj, w tej krytej blachą, papą i deskami chacie, z izbą  zdobioną dobrym, niemieckim piecem kaflowym z fajerkami i duchówką, wspaniałym stryszkiem ze stertą przepysznie pachnącego siana, przeżylismy niesamowite, dla wielu najwspanialsze chwile naszego młodego żywota. Były też tu, na sianku chwile totalnej ekstazy oraz poczęcia.   Ale się roztkliwiłem, a impreza trwa. A więc lecimy dalej.

Pan Prezes wręczył 18 osobom medale, srebrne medale "Za wybitny wkład w życie i rozwój Klubu Górskiego Problem". Wzór medalu opracował Zbyniu Halik, tło jest dziełem Heniusia a "nyklowane" ramki wykonał w podziemnej fabryce w Shanghaj-u przyuczony analfabeta z Bangladeszu.  Na fotce poniżej Pan Prezes wręcza medal małżeństwu Józefa i Lodzi, jednych z założycieli Klubu. Wyjątkowo niesamowita radocha prezesa jest tu zrozumiała, bo zbiegiem okoliczności, medal dostają siostra i szwagroszczak Pana Prezesa. Mogę zapewnić wszystkich, że tu nie chodzi o żadne kumoterstwo rodzinne, prywatę, bo Oni w 100% zasługują na to wyróżnienie. Możecie sami sprawdzić w zakładce "HISTORIA", że oboje są na liście założycieli klubu w 1969 roku i działają do dzisiaj, na miarę swoich sił i możliwości. U dołu rozpromieniona Grażynka. Też ze złotego klanu Au. Tak odskakując od relacji, nawiasem mówiąc, są przypadki, że jadąc na jakiś górski wyryp, połowę autobusu zajmują właśnie Ci z Au. Straszliwie plenna Rodzinka. Nie dziwota, że na każdym głosowaniu przebijają opozycję najsilniejszą. Nawet tą z PZPR czy SLD .

Ponieważ pojemność / wielkość w GB naszej stronki internetowej/ jest bardzo ograniczona brakiem środków na wykup większej powierzchni dyskowej serwera, nie mogę zamieścić tutaj zdjęć wszystkich "medalistów srebrnych" a było ich 18, w tym zespołowo Asocjacja Starych Łosi oraz Oddział PTTK "Zagłębie Miedziowe".  Medale otrzymali: Z.Halikowski, E.Zaczyński, T.Zaczyński, N. Woronko-Zaczyńska, Z.Kościelny, J.Dudarowski i T.Szewczyk /obaj na foto poniżej/, L.Kurowski, D.Ziembowicz, H.Olejniczak, J.Augustyn, M.Hawrysz, D.Czajkowski, Przezacna Rodzina Snowydów w imieniu której medal odbierał nestor Rodu - przezacny Krzysztof, mąż, ojciec i dziadek.

Z rąk Prezesa Oddziału PTTK "Zagłębie Miedziowe" Pana Eugeniusza Paszkiewicza Klub nasz otrzymał plafon gratulacyjny, wspaniały, wykonany z metalu w hikorowej ramie.  Radość była obopólna, jako, że współpraca Oddziału PTTK z naszym "Problemem" od dziesięcioleci mogłaby służyć jako wzorzec  do naśladowania. Mam nadzieję, że taki stan rzeczy będzie trwał do końca świata i jeden dzień dłużej, jak to się tak górnolotnie /i głupio/ mówi. Prezes Jasiek pozwolił mi  /w swojej szczodrobliwości/ potrzymać ten dar przez rok w mojej kwaterze. Natychmiast wyborowałem dziurę w ścianie i na poczesnym miejscu zawiesiłem to "trofeum", chłe, chłe. Cieszę się tym jak mały Józio suchą bułką. Naprawdę!

Przedstawiciele Zarządu Oddziału PTTK w osobach Prezesa, Pani Beatki i Damiana wręczyli kilkanaście odznak 25-lecia członkostwa w PTTK. Odznaczeni radośnie przyjęli ten wyraz pamięci i docenienia. Pani Beatka była cały czas uśmiechnięta lubieżnie i życzliwość biła z Jej ocząt. Dziwne, bo jak przychodzę do Oddzialu, zawsze mnie sztorcuje. A to za to, a to za tamto i owo. Ale darmową, pyszniastą kawkie zawsze mi zrobi. Mam nadzieję, że Gieniu nie przeczyta tego i nie każe za te kawusie zapłacić. Albo, w najlepszym wypadku oddać kawę w torebce. I cukier też, chłe, chłe.

Prezes Klubu Wysokogórskiego Janek Dudarowski z Lubina sprawił nam, klubowiczom, niesamowitą niespodziankę. Z Jego rąk otrzymaliśmy od Klubu Wysokogórskiego okazjonalny puchar na cokole z włoskiego marmuru, oraz wspaniałą książkę, a właściwie zbiór pięknych fotografii z opisami "GÓRY ŚWIATA". Bardzo ciekawe i piękne wydanie. Też mogę ją /z anielskiej woli Jaśka/ rok potrzymać, tfu, poczytać. I czytam, oglądam i się raduję.

Oprócz otrzymanych przez naszych członków i Klub srebrnianych medali, odznak 25-lecia w PTTK, pucharu i leksykonu gór świata, jednego z naszych członków, czyli mnie, uhonorowano Odznaką "50 lat w PTTK" uchwaloną przez Zarząd Oddziału PTTK, wręczoną mi przez Prezesa Oddziału Eugeniusza Paszkiewicza oraz "Srebrną Honorową Odznaką PTTK" uchwaloną przez Zarząd Główny PTTK, wręczoną mi przez wieloletniego prezesa Oddziału PTTK i jednego z założycieli Problemu, pana Mariana Hawrysza, który pofatygował się aż z Warszawy, aby mi tą odznakę wręczyć.

poniżej przemawia Pan Marian a obok ja ci to z odznaką "50 lat w PTTK". Zdjątka ze "Srebrną honorową" nikt mi nie zrobił, psia mać. A tak błyskały flesze aparatów i lampki smarkfonów. 

1